เพลงใหม่ของเอิร์ท ภัทรวี … เอาตรงๆ ก็คงต้องบอกว่าทำเพลงออกมาได้ธรรมดาตามมาตรฐาน (ซึ่งก็ไม่ได้โดดเด่นมากมายจนจดจำได้แม้ฟังเพียงครั้งเดียว)

สมมติว่าเรามีสิ่งของอยู่ทั้งหมด $n$ ชิ้น (เรียกว่าชิ้นที่ $0,1,2$ ไล่ไปจนถึงชิ้นที่ $n-1$) และต้องการสุ่มหยิบของเหล่านั้นออกมาเพียง $k$ ชิ้น อัลกอริทึมของเราจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร? ในชั่วอึดใจแรกเราอาจจะเขียนโค้ดอย่างรวดเร็วเช่นนี้ออกมา

เชื่อว่าเราคงผ่านหูผ่านตากันมาบ้าง กับประโยคที่ว่า “ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง” หรือ “ไปเอาความคิดนี้มาจากไหน” ถึงแม้ประโยคเหล่านั้นจะมีใจความไปในทางไม่สร้างสรรค์ซักเท่าไหร่ก็ตามที แต่หากพิจารณาดูให้ดีจะพบกับคำถามที่ยากยิ่งที่จะตอบที่สุดคำถามหนึ่ง นั้นก็คือ “ความคิดของเราเป็นความคิดของใครกันแน่?”

ตอนดูอนิเมะครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อน ก็รู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันบีบคั้นหัวใจมากพอแล้วนะ แต่พอได้อ่านเวอร์ชันมังงะที่มีรายละเอียดครบทั้ง 3 แอคแล้ว เวอร์ชั่นอนิเมะนี้กลายเป็นงานเด็กเล่นที่มีดีแค่ภาพสวยไปเลย 😭

เพลงฮิตติดหูจากปีที่แล้ว … แต่เพิ่งจะได้มาฟัง (และดู) ในปีนี้ เพราะเพื่อนเปิดกรอกหูทุกเย็นหลังเลิกเรียนเลิกแลปอาจารย์กลับบ้าน 😂

ลำดับฟีโบนัชชีนั้น แม้จะนิยามขึ้นมาจากความสัมพันธ์เวียนเกิดง่ายๆ $F_n = F_{n-1} + F_{n-2}$ และจุดเริ่มต้นที่ $F_1 = F_2 = 1$ แต่ก็ทำให้เกิดเอกลักษณ์อันสวยงามต่างๆ มากมาย เช่น $\sum_{i=1}^n F_i = F_{n+2} - 1$ การพิสูจน์เอกลักษณ์เหล่านี้สามารถทำได้โดยง่ายผ่านการอุปนัยเชิงคณิตศาสตร์

เทคนิคหนึ่งที่น่าสนใจเวลาพยายามแก้โจทย์แนวหาซับเซตจากเซตข้อมูลนำเข้าที่มีขนาด $n$ คือการเริ่มต้นด้วยสมมติฐานที่ว่าเรารู้ขนาดของซับเซตคำตอบไปก่อนเลยว่าเท่ากับ $k$ แล้วสร้างอัลกอริทึมย่อยที่ทำงานได้รวดเร็วขึ้นกับขนาดของคำตอบนั้น ท้ายสุดจึงค่อยกลับไปเดาว่าค่าของ $k$ ที่แท้จริงควรเป็นเท่าไหร่กันแน่

เมื่ออาทิตย์ของอาทิตย์ก่อน เห็นข่าวจากคุณอาทิตย์ว่าจะมีงานบาร์แคมป์กรุงเทพฉลองครบ 10 ปี เลยเดินทางฝ่าแสงอาทิตย์อันร้อนฉ่าไปร่วมงานดูอีกครั้งหนึ่งครับ

ความรู้ใหม่วันนี้ …
ผักโขม คือ amaranth
ผักปวยเล้ง คือ spinach
ส่วนในการ์ตูนป๊อปอายที่เรียก spinach ว่าผักโขมนั่นคือแปลผิด

ละครเพลงชื่อดังที่กวาดรางวัล Tony 2011 ไปกว่าครึ่ง เรื่องนี้จริงๆ อยู่ในลิสต์มาตั้งนานแล้ว (ตั้งแต่ตอนที่ไล่ดู NPH เป็นพิธีกรในงานประกาศรางวัล Tony นั่นแหละ) แต่ก็หาเรื่องบ่ายเบี่ยงมาเรื่อยๆ จนไปเจออัลบัมดังกล่าวบน Spotify เลยหมดข้ออ้างในการดองอีกต่อไป